دوره 11، شماره 2 - ( 3-1400 )
جلد 11 شماره 2 صفحات 264-252 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Forouharmajd F, Salehi A, Ebrahimpour K. Effect of Exposure to Ionizing Radiation on Biomarker of Oxidative Damage of DNA. J Health Saf Work 2021; 11 (2) :252-264
URL: http://jhsw.tums.ac.ir/article-1-6501-fa.html
URL: http://jhsw.tums.ac.ir/article-1-6501-fa.html
فروهر مجد فرهاد، صالحی اعظم، ابراهیم پور کریم. بررسی ارتباط بین دوز موثرتجمعی پرتو با غلظت 8- هیدروکسی-2دئوکسی گوانوزین در ادرار پرتوکاران شاغل در بیمارستانهای اصفهان. بهداشت و ایمنی کار. 1400; 11 (2) :252-264
1- دانشکده بهداشت ،گروه مهندسی بهداشت حرفه ای ، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان،اصفهان، ایران
2- دانشکده بهداشت ،گروه مهندسی بهداشت حرفه ای ، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان،اصفهان، ایران ،salehi_motaleaat@yahoo.com
3- دانشکده بهداشت ،گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان،اصفهان، ایران
2- دانشکده بهداشت ،گروه مهندسی بهداشت حرفه ای ، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان،اصفهان، ایران ،
3- دانشکده بهداشت ،گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان،اصفهان، ایران
چکیده: (1623 مشاهده)
مقدمه: یکی از مهمترین عوارض مواجهه با اشعه یونیزان تومورهای سرطانی است که در اثر آسیب اکسیداتیو DNA رخ می دهد. از آنجایی که پرتوکاران بیشترین تماس و دوز تجمعی اشعه یونیزان را دارند، بررسی میزان استعداد ابتلا به سرطان در این قشر از ضرورت بالایی برخوردار است. بنابراین مطالعه حاضر با هدف اندازه گیری سطح 8-هیدروکسی 2-دئوکسی گوانوزین( 8-OHdG) ادرار کارکنان پرتوکاران شاغل در بیمارستانها ومراکز درمانی به عنوان بیومارکر آسیب اکسیداتیو و مقاسه آن با میزان دوزموثرتجمعی پرتو انجام گرفت.
روش کار: در این مطالعه مقطعی 70 نمونه در دوگروه (35 نفر پرتوکارشامل گروههای پزشکی هسته ای، رادیوتراپی،رادیولوژی و سی تی اسکن و 35 نفرغیرپرتوکار )جهت مطالعه انتخاب شدند.ابتدا نتایج فیلم بج از بیمارستانها جمع آوری گردید .از آنجائیکه هردوره پایش فیلم بج دوماه است وباتوجه به فرمول مربوطه، دوز موثرتجمعی پرتوجهت 6 دوره گذشته (یکسال گذشته ) و 30دوره گذشته(5 سال گذشته) بدست آمد.سپس در پایان شیفت کاری نمونه ادرار هر دوگروه جهت تعیین غلظت 8-OHdG گرفته شد.نمونه ها به روش SPE (solid-phase extraction ) استخراج شدند و بعد از آن غلظت ماده مذکور توسط دستگاه GC/MS قرائت گردید.نهایتا داده های حاصل از تعیین غلظت 8-OHdG و دوز موثرتجمعی پرتو از طریق نرم افزار SPss تحلیل شد.
یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد که پرتویونیزان ضمن اینکه بر افزایش سطح 8-OHdG به عنوان یکی از بیومارکرهای اکسیداتیو در بدن پرتوکاران تاثیر داشته است بلکه سطح 8-OHdG در بدن پرتوکاران با میانگین دوز موثرتجمعی پرتو در 30 دوره گذشته و 6 دوره گذشته نیز ارتباط مستقیم دارد. (P=0.009)
نتیجه گیری: رعایت اصول حفاظت پرتویی از سوی پرتوکاران منجر به کاهش پرتوگیری وبه نوبه خود موجب کاهش سطح استرس اکسیداتیو ودر نتیجه کاهش اثرات احتمالی پرتو میگردد.
روش کار: در این مطالعه مقطعی 70 نمونه در دوگروه (35 نفر پرتوکارشامل گروههای پزشکی هسته ای، رادیوتراپی،رادیولوژی و سی تی اسکن و 35 نفرغیرپرتوکار )جهت مطالعه انتخاب شدند.ابتدا نتایج فیلم بج از بیمارستانها جمع آوری گردید .از آنجائیکه هردوره پایش فیلم بج دوماه است وباتوجه به فرمول مربوطه، دوز موثرتجمعی پرتوجهت 6 دوره گذشته (یکسال گذشته ) و 30دوره گذشته(5 سال گذشته) بدست آمد.سپس در پایان شیفت کاری نمونه ادرار هر دوگروه جهت تعیین غلظت 8-OHdG گرفته شد.نمونه ها به روش SPE (solid-phase extraction ) استخراج شدند و بعد از آن غلظت ماده مذکور توسط دستگاه GC/MS قرائت گردید.نهایتا داده های حاصل از تعیین غلظت 8-OHdG و دوز موثرتجمعی پرتو از طریق نرم افزار SPss تحلیل شد.
یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد که پرتویونیزان ضمن اینکه بر افزایش سطح 8-OHdG به عنوان یکی از بیومارکرهای اکسیداتیو در بدن پرتوکاران تاثیر داشته است بلکه سطح 8-OHdG در بدن پرتوکاران با میانگین دوز موثرتجمعی پرتو در 30 دوره گذشته و 6 دوره گذشته نیز ارتباط مستقیم دارد. (P=0.009)
نتیجه گیری: رعایت اصول حفاظت پرتویی از سوی پرتوکاران منجر به کاهش پرتوگیری وبه نوبه خود موجب کاهش سطح استرس اکسیداتیو ودر نتیجه کاهش اثرات احتمالی پرتو میگردد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
دریافت: 1400/3/22 | پذیرش: 1400/3/22 | انتشار: 1400/3/22
دریافت: 1400/3/22 | پذیرش: 1400/3/22 | انتشار: 1400/3/22
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
